Uffem Bersch Midd es Schlimmschde war schlächdes Wädder doo owwe uffem Bersch. Doo war kaa Dach driwwer. Mer hann unner freiem Himmel geschaffd wie ufferer Bauschdäll. Ofd war das aach de Ausleeser fa e Briggebauersunndaa. Beieme Gewidderrään hadd uns de Meischder alsemool in die Buud eninngerufd fa unnerseschdälle. Dord wars warm drinn. Im Bulleroowe war Feier, mer hadd sich känne uffwärme unn e bissje droggele. Hadds länger schdarg geräänd, hadd sich aach de Uffendhald in de Buud hiengezooh. Dann hadd misse e Lehrbuub voorenaus ins Winneheisje. Uffbasse dass mer nädd verwiddschd werre. Wann jimmand Aanschdalde machd die lang Dräbb eroff se komme, muss gewarnd werre. Dorch e paar mool aus unn innschalde am Lichdschalder, flaggerd es Lichd in de Buud. Dann komme alle Mann eraus unn gehn an ihr Aarwedd. Das Sissdeem war ofd ausbrowwierd unn perfäggd. Heid war ich de Uffbasser. Es hadd nädd uffgeheerd se rääne unn kald wars. Ich hann nädd gääre voore im Heisje geschdann. Nur außem Finschder schbizze iss langweilisch, voor allem wammer elaan in de Käld schdehd. Awwer was sull ich mache. Meiner Veranndworrdung voll bewussd hann ich uff meim Poschde geschdann, enunnergeschbizzd unn gewaard. Ich muss aach noch uffbasse, dass mich vunn unne nimmand siehd. Kald war mers, uff unn ab gehn hadd nädd gehulf, die Zeewe ware schunn halb gefroor. Ich bin e bissje gehubbsd, hälfd aach nädd. Jäzzd kännd Ableesung komme unn ich kännd mich wärme gehn. Nix duud sich, de Rään prasseld an die Finschder, die Lufd heild um s Heisje. Doo hinne hugge se im Warme, mich hann se warrscheinlich vergäss. Ich bin nädd verschrogg wie uff aamool hinner mer die Dier uffgang iss. Es war nur, ich hann doch kaaner komme gesiehn. Ich drähe mich eromm, siehn jimmand inneme dungele Mandel mit Huud in de Dier schdehn. Die Lufd peifd unn dreibd de Rään inns Heisje. Der Mann schiddeld sei Räänscherm aus unn machd ne samme. Die Dier schlaad zu, er drähd sich eromm unn ich guggem ins Gesichd. Ooh Schrägg. Ganz haaß isses dorch mich gezooh, de Seniorschäff. Er griesd, schdelld sich nääwe mich unn guggd voore dorchs Finschder iwwer de Bersch. Die Aarweddsbläzz sinn läär. Sunschd sinn dorrd um die zeeh Mann am Schaffe. Jäzzd iss kaaner se siehn. Mir globbd voor lauder Schrägge es Herz bis in de Hals, mei Kobb werrd gliedisch, die Knie waggele. Er gehd nääwe die Winn, guggd de Hang enunner, dann nommoo iwwer die Aarweddsbläzz. Mir isses schlächd, gleich gäbbs e beeses Dunnerwädder, kaaner iss an seiner Aarwedd. Wieer sich zu mir erommdrähd, saader: „Bei deem schlächde Wädder, kann joo nimmand draus schaffe. Die schdelle sich beschdimmd in de Buud unner, bis der Schauer vorbei iss“. Mir isses diräggd um vieles leichder, weil er so ruich iss. Er hadd erkannd warum er kaa Leid siehd. Es aanzische was ich als Andword erausgrien iss: „Joo“. Noo deem Schrägge falld mir nix inn. Dann drähd er sich eromm, bedrachd mich, unn frood: „Warum schdehschd dann du so ellaan doo in der Käld“? Doomidd hann ich nedd gerechend. Mei Kobb werrd noch rooder, was sahn ich jäzzd? Die Wohrhaad gehd nädd, dängg ich. Schdoddere doromm. Was mache? sull ich liie? er iss doch de Schäff, ich mussem die Wohrhaad sahn. Awwer dann duun ich joo die annere verroode. Odder? Was mach ich nur? ooh Godd. Er guggd mich aan. „Willschde mer nädd andworde? Ich fasse mer e Herz: „Es iss weil’s so schlimm räänd. Die hugge all in de Buud. Ich muß doo uffbasse, falls jimmand die Dräbb eroffkommd, dass mer nädd verwiddschd werre“. Er grinsd mich aan: „Soo, ich hann dich awwer verwiddschd. Mich haschde nädd komme gesiehn“. „Das kann ich nädd verschdehn“, sahn ich, „dässwääe bin ich so verschrogg wie sie erinn komm sinn, unn ich hann doch so guud uffgebassd“. Er machd die Dier uff unn weisd draus an de Gleise vorbei: „ Ich bin doo hinne vumm Schlachdhof häär komm, siehschde das Päädche nääwe de Gleise“? Jäzzd war mir alles klaar. Vunn hinne häär kunnd ich ne nädd komme siehn. Dorrd brauch mer aach normal nädd uffsebasse, dorrd iss ka Wääch. Dorrd kommd aach nie jimmand häär. Nur jäzzd. „Was machschde dann wann jimmand die Dräbb eroff kommd“ will er wisse, „laafschde hien?“ Doo hann ichs em gesaad. Das middem Schalder, fa in de Buud es Lichd aus unn aan se mache. „Unn das funggzionierd“, frooder. Ich hann mich middlerweile wädder gefang, „Joo“, sahn ich, „wammer uffbassd unn nädd vunn hinne iwwerraschd werrd klabbds“. Jäzzd kanner es Lache nemmeh halle, villeichd haddem mei Andworrd gefall: „Dann mach emool, dass ich das siehn“, saad er. Middlerweile hadd de Rään uffgeheerd. Die in de Buud hanns nädd middgried weil es Door zu iss. Ich schalde de Häwwel drei mool noo unne unn owwe. Mer gugge noo voore. Es Door gehd uff, alle Mann komme eraus unn jeeder gehd an sei Aarwedd. „Das glabbd joo einwandfrei“, saad mei Schäff, unn zu mir, „jäzzd baschde in Zukunfd bässer uff“. „Joo, ich schdrenge mich aan“, sahn ich. „Was sahn ich dann deene wann se mich noohäär frooe wieso ich middem Schäff räddur komm bin?“, froo ich ne in meiner Nood. „Ich gehn desellwe Wäch rädduur wie ich komm bin. Dann bin ich dorschs Heisje ver-däggd unn mer siehd mich nädd unn du werrschd nix gefrood. Verschbräch mer nur nie jimmand äbbes se verzehle“. Ich hanns verschbroch, unn gehall. Nie iss aan Worrd iwwer mei Libbe komm. Johre schbäder, hann ich ne draahn erinnerd. So ganz hadders nemmeh gewissd. Ich hanns em nei verzehle misse unn mer hann sesamme driwwer gelachd. Hääring De Meischder, sex Gesälle unn ich als aanzicher Lehrbub uff de Bauschdäll. Noo de verschrombelde Gesichder wo se heid Morje hann, misse se gischder uff ihrem „Briggebauersunndaa “ schrägglich gesoff hann. So e Kaader kommd nädd vunn ungefähr. Als erschdes hann se mich loosgeschiggd Friehschdigg kaafe. Wär uff die Iddee komm iss, inngeleede Hääring dääde bei sooeme Kaader helfe, waas ich nädd. Jeedem hann ich sulle zwaa middbringe. Ich hann Geld gried unn bin midd meim Seesagg unnerer grooß Tasch kaafe. Weid war de Wääch, die Bauschdäll war gans außerhalb vum Orrd. Näägschd e Schdunn hann ich gebrauchd. In de Seesagg hann ich es Flaschebier unn die Siggerädde eninn geduun unn iwwer de Buggel gehongk. Die Wägg hann ich in die Tasch verschdaud. Die Fraa im Lääwensmiddelgeschäfd, hadd mer die Hääring in e klaan Aamerche ge-duun midd Däggel. Verrzeh Schdigg hann ich sulle bringe. „Sie sinn e bissje klaan“, saad die Fraa, „ich mache e paar meeh eninn, isses rechd?“ Ich hodd nix degääe. Ich hann iwwerleed: Zwaa dobbelde Schmeere hann ich, nur nix droff. Geld fa mer äbbes se kaafe hann ich nädd. Die Hääring komme wie gerufd. Midd e bissje Gligg grien ich aach zwaa Hääring. Wanns joo meeh sinn, äss ich bei de Saufkäbb midd, deene fallds beschdimmd nädd uff. Ich bin dabber rädduur. Sie hann schunn gewaard. Beim Auspagge, saad de Meischder: „Ich hann dehaam vergäss mei Siggerädde innseschdägge willschde nommool laafe? Bringschd mer e Päggelche Bali.“ Doo kann ich doch als Lehrbub nädd naa sahn. Also bin ich nommool der weide Wääch gelaafd. Ich hann mich verdummeld, mir hann die zwaa Hääring in de Naas gekizzeld. Wie ich rädduur komm bin war deene ihr Friehschdigg längschd eromm. Jeder war an seiner Aarwedd. De Meischder hadd sich bei mer bedangd: „Warschd fix doo, jezzd kannschde aach äbbes ässe“. Ich bin in de Raum wo mer sunschd middnanner gehuggd unn gäss hann. Es Aamerche war läär, alle Hääring forrd. Ich wäär schunn sefriede gewehn wann ich hädd känne Sooß tungge. Noch nemmeh aaner Drobbe war iwwerich. Das kann doch ball nädd sinn. Schaad, hann ich gedänggd, es hädd joo emool känne glabbe. De Aldgesell, de Fritz, deem hann ich meeh verdraud wie de Annere, hadd vunn auße dorchs Finschder gesiehn wie ich so bedribbsd inns Aamerche gugge. „Was iss dann loos“, hadder gefrood. Seerschd hann ich nix gesaad. Er hadd awwer kaa Ruh gänn. „Es Aamerche iss läär“, hann ich zum gesaad, „noch näddemool e bissje Sooß iss iwwerich, kaaner hadd an mich gedänggd“. Seerschd hadder gelachd: „Ja, wammer zu schbääd kommd.“ Dann saader: „Naa, das doo gäbbds nädd, komm ich gehn midder bei de Meischder Fritz, das misse mer klääre“. Ich wär joo nädd bei ne fa mich se beschwääre. Erschd rächd nädd, jäzzd, wo ich se beschummele wulld. Doovoor hann ich zuviel Schiss. De Gesäll hadd mich am Aarm geschnabbd, iss midd mer hien unn hadd zum gesaad: „Der hadd sich uff sei Hääring gefraid wie die Annere aach, jäzzd sinn se all. So kammers nädd mache, geh der Sach emool noo, das der Buub sei Rächd gried“. Schbäädeschdens jäzzd hann ich gans roode Ohre gried, hann mich awwer wohlweislich nädd gemuggsd. De Meischder hadd dann alle Mann gefrood, wer meeh wie zwaa Hääring gäss hadd. Jeder hadd gäss, awwer doch kaaner gezehld. Wie se all ware, ware se all. Ferrdich. Wielang hann se dooromm dischbedierd, nix iss debei erauskomm. „Soo“, saad dann de Meischder, „ich hann die Leesung, jäzzd gäbbd jeeder drei Frangge, dann iss die Sach aus de Weld“, unn zu mir saader: „Iss der das rechd?“. Ooh jäh, ich hodd doch garnix bezahld. Hädd de Gesäll nix gesaad, wärs guud gewehn. Jäzz frooder mich aach noch. Geld fa Hääring woo ich mer ergaunere wulld. Ich hann kaa Andworrd känne gänn, awwer de Fritz hadd midd de Aaue gefliggerd unn fa mich „Joo“ gesaad. Mir wars ganz eelännisch schlächd. Wie mer noohäär es Geld im Sagg geklimberd hadd, war mers schunn wädder viel bässer. Schbääder hann ich Gewissensbisse gried: Es war doch nädd richdich daß ich die Gesälle so iwwers Ohr gehau hann. Bei meim Babbe hann ich dann mei Gewisse erleichdere wulle. Der hadd nur gelachd unn gemännd, so schlimm wärs nädd gewehn. Ich sulld mer kaa Soorje mache. Iwwerichens, gebeichd hann ich’s aach nädd!! |
|
Ende Manfred Stöhr |
|